Partnerstwo strategiczne UE - Chiny: wsp'olpraca i rywalizacja

Wyposażenie Unii Europejskiej we Wspólną Politykę Zagraniczną i Bezpieczeństwa (WPZIB) otworzyło nowe możliwości realizacji celów wspólnotowych w ramach tej sfery integracji europejskiej. Jednocześnie na przestrzeni ponad dwudziestu lat ujawniły się także liczne bariery w formułowaniu i realizacji WPZiB. Jej cele ewoluowały i w rozszerzonym ujęciu zostały zdefiniowane w Traktacie o UE podpisanym w 2007 r. w Lizbonie. Od lat dziewięćdziesiątych XX w. coraz wyraźniej polityka zewnętrzna UE rozwija się trójtorowo - w płaszczyźnie bilateralnej, regionalnej i partnerstw strategicznych. Jednocześnie obserwuje się przesuwanie akcentu z rozwoju stosunków bilateralnych w kierunku tworzenia polityk zewnętrznych o zasięgu regionalnym i kreowania relacji strategicznych z najpotężniejszymi krajami kształtującego się współcześnie międzynarodowego ładu multipolarnego. UE pragnąc zaspokoić swoje aspiracje w zakresie budowania pozycji silnego gracza globalnego zwiększyła swoje zaangażowanie zewnętrzne o zasięgu geograficznym i przedmiotowym. Wyrażało się to m.in. wzrostem zainteresowania Azją, której szybki rozwój doprowadził do wykształcenia się nowych mocarstw takich jak Chiny. Polityka Unii Europejskiej wobec państwa środka jest więc elementem szerszej koncepcji tj. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, której trzon wobec kontynentu azjatyckiego tworzą partnerstwa strategiczne z Chinami, Japonią, Indiami i Koreą Południową oraz współpraca z azjatyckimi strukturami regionalnymi.