Orijentalizam kao faktor u oblikovanju međunarodnog prava o nuklearnoj bezbednosti

Orijentalizam predstavlja diskurzivan proces konstrukcije prostornog imaginarijuma, odnosno Orijenta ili Istoka od strane zapadnih društava. Stoga, orijentalistička matrica može biti korisna u sagledavanju savremenih nuklearnih odnosa. Kada se govori o nuklearnoj proliferaciji, dihotomija nuklearne sile – države Trećeg sveta predstavlja direktnu posledicu Ugovora o neširenju nuklearnog oružja. Odredbe Ugovora definisale su kojim državama pripada status nuklearnih sila. Samim tim, sve ostale zemlje, odnosno one koje nisu posedovale nuklearno oružje prilikom usvajanja Ugovora nisu imale pravo na takav status. Međutim, pojedine države Trećeg sveta su narednih decenija razvile svoje nuklearne programe. U tu grupu država spadaju Indija, Pakistan, Severna Koreja, Izrael i Iran. Neke od njih nikada nisu prihvatile odredbe Ugovora o neširenju nuklearnog oružja, dok su pojedine obustavile obaveze preduzete Ugovorom. Rad teži da istraži ulogu orijentalizma kao faktora u oblikovanju međunarodnog prava o nuklearnoj bezbednosti. S tim u vezi, analizira se uticaj orijentalističkih stavova na formiranje međunarodnih pravnih normi, s posebnim fokusom na njihove disproporcionalne efekte na države Trećeg sveta. Zaključak rada ukazuje na neophodnost preispitivanja postojećih paradigmi u međunarodnim odnosima kako bi se smanjile geopolitičke tenzije i poboljšala globalna nuklearna bezbednost.