Brak sa elementom inostranosti

Porodično-pravni odnosi sa stranim elementom predstavljaju jednu od najučestalijih i najvažnijih oblasti međunarodnog privatnog prava. Razvoj međunarodnog saobraćaja, korišćenje Interneta, engleskog kao svetskog jezika, izjednačavanje stranih i domaćih državljana u sticanju većine prava, samo su neki od faktora koji su uticali na intenzitet kretanja ljudi preko granica ne samo u susedne zemlje već i u geografski udaljene krajeve u kojima važe različite norme i shvatanja. U regulisanju porodično-pravnih odnosa kulturno nasleđe i verska shvatanja u pojedinim zemljama imaju snažan uticaj, što ima za posledicu značajne razlike u porodično-pravnim normama. Međutim, iako ne postoji snažan interes za unifikacijom pravila ponašanja u oblasti porodičnih odnosa sa elementom inostranosti, kao na primer u oblasti kupoprodaje i drugih ugovora na koje se oslanja međunarodni promet dobara, ima pokušaja da se, makar u određenom regionu ujednače porodično-pravna pravila. Do približavanja normi dolazi u Povelji OUN, Univerzalnoj deklaraciji o pravima čoveka, Međunarodnom paktu o građanskim i političkim pravima, Evropskoj konvenciji za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda sa tendencijom smanjenja neravnopravnosti polova, diskriminacije dece rođene van braka, omogućavanja i olakšavanja razvoda braka i sl. Ljudski razvoj prati i smanjenje kulturnih i psiholoških inhibicija da se stupi u brak sa osobom drugačije nacionalnosti, vere ili rase. Sve to doprinosi učestalom nastajanju porodično-pravnih odnosa koji se vezuju za više država i broja pravnih pitanja koja nastaju iz takvih odnosa, jer i pored određenih približavanja, ostaje konstatacija da su razlike među porodično-pravnim propisima pojedinih zemalja i dalje značajne, te da neće brzo nestati.